emOte lang!

while i was drivin' down macapagal avenue on my way home, i was thinking a lot of things. kaya ayoko umuuwe mag-isa eh napapraning ako sa kakaisip ng napakaraming bagay. minsan nakakasawa na pero kahit ganun naiisip ko pa rin. narealize ko na naparaming bagay pala na gusto kong baguhin sa sarili ko. hindi ko nga lang alam kung paano at saan magsisimula.

naalala ko tuloi nung dun ako nakitulog kina tenten, galing kami ng glorietta nun dahil nagpagupit ako, tapos nung mga oras na yun habang nakasakay kami sa taxi na may atribidong driver eh inaatake ako ng pagka-gaga ko*. nasambit ko lang without thinking na: "saan kaya nakakabili ng ibang ugali? gusto kong makipagpalit.." sabay sabat ni manong driver, "ija eh di baguhin mo na lang kung anu man yun!" langya, pinagsabihan pa'ko. pero may point sha and i was too tired to argue kaya hinayaan ko na lang sha.. [pero lintek lang ang walang ganti, pag baba namin ni tenten tinadjakan ko yung taxi nia, bwahihihihi baaaad.]

mahirap kayang baguhin ang nakasanayan mo na? di ba? tama naman? it will take you SOME time before you can really change something na you have always been doing or feeling. leche. tulad na lang ng inferiority complex ko [haha yeah meron ako nun, 'di lang halata] for the longest time i am a victim of this anxiety disorder, kaya wala akong bilib sa sarili ko, for some reason kahit hindi halata eh nagsusuffer akO. mantakin mo naman pagnawala ang lahat ng mahal ko sa buhay [knock, knock, knock] paano na ako? di ba nga wala ka ng kakampi kungdi sarili mo pag tinalikuran ka na ng lahat?! eh panu na yun sa mga mahal ko sa buhay ako kumukuha ng lakas ng loob, hosha na minsan sa alak pag 'todo emote ako hwehehe pero hindi naman po ako alcoholic ladies and gentlemen. hehehe haaaaay buhay. i really need to gain my confidence back, nawala yun dahil sa napakaraming dahilan and i'm sorry i don't want to elaborate, madrama na mashado.. heehehee sa pakiramdam ko ito ang dahilan ng pag-uugali na meron ako ngayon: worry freak, guilt- trip, walang self confidence, walang disposition, walang plano sa buhay, walang direksyon at maraming marami pa. i cannot think of anything that can help me except praying. and if i may add, my dear friends and family. isa pa yan, kapag nag-iinarte ako feeling ko i'm soooo alone though i know i'm not. feeling ko ang kulang ng buhay ko. hamfanget ng feeling i'm telling you. sana nga kung ganu ako katapang makipag-away sa mga MMDA at taxi driver sana ganun din ako katapang harapin ang buhay.

sabi nila bata pa 'ko to worry life too much pero bakit ganun? feeling ko pasan ko ang daigdig? panganay akong anak pero wala naman akong maipagmalaki sa parents ko except for being a good daughter all these years... hwehehe pero kahit na, yung iba nga jan at the age of 20 years old dami na narating ako? wala. whatever. like the others, i'm also struggling to find the true meaning of living. kung anong purpose ko sa mundo if meron. nabasa ko na yung "purpose driven life", wala naman effect. hahaha promise. or siguro hindi ko lang naintindihan.. hahaha whatever ulit. sana maramdaman ko naman one day na may silbi ako sa mundo. na worthy akong mahalin. na successful akong indibidwal. yun lang. am i asking too much?

langya, uso ba ang mag-emote ngayon? buti naman at hindi ko na kailangan maki-uso dahil in born talent ko na talaga itO : )

*PAGKAGAGA - the term i use kapag nag-iinarte na naman ako at napapraning kakaisip. in my world, it's a diesease. so, there you go.*