whatever will be, will be

Nung bumisita ako sa doctor ko last week, natawa ako sa comment nia nang makita nia akong muli sa clinic nia; “ija! Four years later, you’re here again!” … ganda di ba? Sabi ko nga sa kanya; “oh well, I wish I never had to go back but, here I am!” anyhow, though kinakabahan ako sa tuwing ico-confirm nia lahat ng tanung ko sa kanya [yes, I have been reading about alopecia through the internet in the office], todo-smile ang lola nio. Ang ending ayun, 7 shots of some kind of steroid to irritate my scalp and force to grow hair. I’ll be doing that in the next 2 months for 3000Php each session along with creams na ipapahid ko sa ulo ko everyday. Ang effort no? at ‘di lang yun isama mo na rin yung everyday na takot ko dahil sa tuwing babangon ako sa kama ko may buhok na naiiwan o kaya kahit nakaupo ako o nakatayo bigla na lang may mahuhulog na buhok. Mental torture ito. Pero I’m really trying hard not to think about it kasi baka lalong maging dahilan yun para maubos ang crowning glory ko. Hay enough na nga yan.

Matgaal-tagal ko na ring hindi nababanggit ang prinsipe ng buhay ko. Yuck. Ngayon parang it sounds ridiculous. Hahaha. Siguro unti-unti na akong nauuntog at nagigising sa katotohanan. good for me ! : ) I’m not saying that my heart no longer skips a beat whenever he calls or whenever he’s around, but the more I think about the idea of me and him – it’s just impossible. Way impossible. Kaya huwag na lang. Or I think it’s better to say, whatever will be, will be. Right?!